Miskant chiński, znany z łacińskiej nazwy Miscanthus sinensis, to jedna z najbardziej efektownych traw ozdobnych uprawianych w ogrodach na całym świecie. Zachwyca różnorodnością odmian, pokroju i barw, a przy tym jest rośliną stosunkowo mało wymagającą i długowieczną. Łączy walory dekoracyjne z praktycznym zastosowaniem – od roli rośliny strukturalnej w kompozycjach ogrodowych, przez wykorzystanie w zieleni miejskiej, aż po uprawy na cele energetyczne i biotechnologiczne.
Pochodzenie, naturalne siedliska i zasięg występowania
Miscanthus sinensis należy do rodziny wiechlinowatych (Poaceae) i pochodzi z rozległych obszarów Azji Wschodniej. Jego naturalny zasięg obejmuje przede wszystkim Chiny, Japonię, Koreę, Tajwan oraz częściowo Rosję (Daleki Wschód). W tych rejonach porasta zarówno niziny, jak i tereny górskie, spotykany jest w zaroślach, na brzegach lasów, w dolinach rzek, na wilgotnych łąkach, a także na zboczach o dobrze przepuszczalnych glebach.
W środowisku naturalnym miskant chiński tworzy często rozległe łany lub wysokie kępy przypominające nieco trzciny. W Japonii znany jest pod nazwą susuki i odgrywa istotną rolę w lokalnej kulturze, pojawiając się w poezji, malarstwie oraz w tradycjach związanych ze świętowaniem jesieni. W Korei i Chinach bywa wykorzystywany jako roślina pastewna, użytkowa oraz ozdobna wokół siedzib ludzkich.
Na przełomie XIX i XX wieku miskant chiński został sprowadzony do Europy oraz Ameryki Północnej jako ciekawa roślina ogrodowa. Od tamtej pory jego popularność systematycznie rosła, a hodowcy rozpoczęli intensywne prace nad selekcją i krzyżowaniem roślin, co zaowocowało powstaniem licznych odmian o różnym wzroście, barwie liści i kwiatostanów. Obecnie gatunek ten jest szeroko uprawiany niemal na wszystkich kontynentach w strefach o klimacie umiarkowanym i ciepłym.
W Europie, w tym w Polsce, miskant chiński jest uważany za roślinę w pełni mrozoodporną (w zależności od odmiany zwykle do ok. -20°C, niektóre formy znoszą jeszcze niższe temperatury). Dzięki temu doskonale przystosowuje się do warunków panujących w ogrodach przydomowych, parkach i nasadzeniach miejskich. Choć rzadko wymyka się spod kontroli uprawy, w niektórych regionach świata prowadzi się obserwacje, aby nie dopuścić do nadmiernego rozprzestrzeniania się roślin w środowisku naturalnym, zwłaszcza tam, gdzie brak naturalnych konkurentów.
Charakterystyka botaniczna i wygląd rośliny
Miskant chiński to bylina kłączowa tworząca gęste, rozrastające się z czasem kępy. W zależności od odmiany może osiągać od około 80 cm aż do 3 m wysokości. Jest rośliną długowieczną – przy odpowiedniej pielęgnacji może rosnąć na jednym stanowisku kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt lat.
System korzeniowy i kłącza
Pod ziemią miskant rozwija silny system kłączy i korzeni, które sięgają na znaczną głębokość. Dzięki temu roślina dobrze znosi okresowe susze, a jednocześnie stabilizuje glebę, przeciwdziałając erozji. Kłącza są stosunkowo zwarte – większość ogrodowych odmian miskanta chińskiego określa się jako rośliny kępiaste, które nie wykazują agresywnego rozrastania się na boki. To ważna cecha odróżniająca je od silnie ekspansywnych traw inwazyjnych.
Liście i pokrój
Liście miskanta chińskiego są wąskie, długie, zwykle łukowato przewieszające się, co nadaje całej kępie miękki, lekko fontannowy pokrój. Wiele odmian ma charakterystyczny biały lub srebrzysty nerw biegnący wzdłuż blaszki liściowej. Barwa liści może być różna: od świeżej zieleni, przez odcienie niebieskawozielone, po formy paskowane lub cętkowane – zielone z białymi, kremowymi czy żółtymi smugami.
Jesienią liście miskanta przebarwiają się na atrakcyjne odcienie żółci, pomarańczu, a nawet czerwieni i purpury, co dodatkowo zwiększa jego walory dekoracyjne. Zimą zaschnięte, beżowo-brązowe kępy pozostają na rabatach, dodając im struktury i stanowiąc schronienie dla drobnych organizmów.
Kwiatostany i nasiona
Jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów miskanta są jego kwiatostany – delikatne, wiechowate, zwykle wyniesione ponad liście. W zależności od odmiany pojawiają się od późnego lata po jesień. Początkowo mogą mieć barwę czerwoną, różową, miedzianą lub srebrzystą, a w miarę dojrzewania stają się coraz jaśniejsze, puszyste, często niemal biało-szare. Wiechy są zarówno dekoracyjne z daleka, gdzie tworzą lekką mgiełkę nad kępą liści, jak i z bliska, gdy można podziwiać ich subtelną strukturę.
Nasiona rozwijają się w obrębie kwiatostanów, jednak w chłodniejszym klimacie wiele odmian rzadko zawiązuje w pełni dojrzałe, zdolne do kiełkowania ziarniaki. Z tego powodu większość roślin ogrodowych pozyskuje się z podziału kęp, a nie z wysiewu nasion. Dla ogrodników to zaleta – ogranicza ryzyko niekontrolowanego rozsiewania się roślin.
Różnorodność odmian
Przez dziesięciolecia prac hodowlanych powstała ogromna liczba odmian Miscanthus sinensis. Różnią się przede wszystkim wysokością, kolorem liści i kwiatostanów, terminem kwitnienia oraz siłą wzrostu. Niższe odmiany (ok. 80–120 cm) są chętnie sadzone w mniejszych ogrodach, na rabatach bylinowych czy przy tarasach. Odmiany średnie (150–200 cm) sprawdzają się jako tło kompozycji lub elementy dzielące przestrzeń. Najwyższe formy, sięgające 250–300 cm, mogą tworzyć naturalne żywopłoty, osłony i zielone ściany.
Wśród popularnych grup odmian można wyróżnić rośliny o paskowanych liściach (z jasnymi smugami wzdłuż lub w poprzek blaszki), formy o czerwieniejących jesienią źdźbłach, jak również te o szczególnie okazałych, różowych lub srebrzystych wiechach. Różnorodność jest tak duża, że niemal każdy ogród może znaleźć odmianę pasującą skalą i kolorem do przyjętej koncepcji.
Wymagania siedliskowe i uprawa w ogrodzie
Miskant chiński uchodzi za roślinę stosunkowo łatwą w uprawie, jednak jak każda bylina osiąga pełnię urody wtedy, gdy zapewni mu się warunki zbliżone do optymalnych. Odpowiedni dobór stanowiska i przygotowanie gleby sprawiają, że roślina będzie stabilna, zdrowa i nie będzie wymagała intensywnej pielęgnacji.
Stanowisko i światło
Miscanthus sinensis najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych lub lekko półcienistych. Im więcej światła, tym gęstsze kępy i obfitsze kwitnienie, a także intensywniejsze przebarwienia liści jesienią. W głębokim cieniu roślina może nadmiernie się wyciągać, słabiej kwitnąć i mieć mniej zwarty pokrój. W ogrodach miejskich często sadzi się go przy południowych lub zachodnich elewacjach budynków, gdzie ma dużo słońca i jednocześnie jest osłonięty od silnych, wysuszających wiatrów.
Gleba, wilgotność i nawożenie
Miskant preferuje gleby żyzne, średnio wilgotne, o dobrej strukturze i przepuszczalne. Zbyt ciężkie, zlewne podłoże może prowadzić do zamakania kłączy w okresie zimowym i sprzyjać ich przemarzaniu. Z kolei na bardzo piaszczystych, ubogich glebach roślina przeżyje, ale będzie niższa i mniej okazała. Idealne są gleby ogrodowe z domieszką próchnicy, o odczynie zbliżonym do obojętnego.
W pierwszych latach po posadzeniu warto zadbać o systematyczne podlewanie, zwłaszcza w okresach suszy – pomaga to roślinie dobrze się ukorzenić. Starsze, dobrze rozrośnięte kępy radzą sobie znacznie lepiej nawet przy ograniczonej dostępności wody, choć w szczególnie suchych latach mogą mieć krótsze liście i mniej okazałe kwiatostany.
Nawożenie miskanta nie musi być intensywne. W zupełności wystarcza coroczne zasilenie roślin kompostem, przekompostowanym obornikiem lub wieloskładnikowym nawozem mineralnym wiosną. Nadmierne stosowanie nawozów azotowych sprzyja bujnemu, ale miękkiemu wzrostowi, przez co źdźbła mogą się pokładać i gorzej zimować.
Sadzenie i rozstawa
Miskant chiński jest zwykle sprzedawany w pojemnikach. Najlepszym terminem sadzenia jest wiosna lub wczesne lato, aby roślina zdążyła dobrze się ukorzenić przed nadejściem zimy. W cieplejszych rejonach można sadzić również jesienią, ale wymaga to starannego zabezpieczenia młodych egzemplarzy przed mrozem.
Rozstawa zależy od docelowej wysokości odmiany i efektu, jaki chcemy uzyskać. Niższe formy sadzi się co 60–80 cm, wyższe co 80–120 cm. Trzeba pamiętać, że miskant z roku na rok się rozrasta, a jego kępy zagęszczają się, więc początkowo posadzona, dość luźna grupa po kilku sezonach może stworzyć zwarty, efektowny pas roślin.
Pielęgnacja i cięcie
Jedną z głównych zalet miskanta jest prostota pielęgnacji. W trakcie sezonu wegetacyjnego zwykle wystarczy podlewanie w okresach suszy i ewentualne usuwanie pojedynczych, uszkodzonych liści. Nie wykonuje się cięcia latem – liście i pędy pozostawia się aż do wiosny, ponieważ pełnią one funkcję naturalnej osłony dla kłączy, zatrzymują śnieg i ograniczają nadmierne przemarzanie.
Cięcie wykonuje się wczesną wiosną, zanim ruszy wegetacja – najczęściej w marcu. Zaschnięte źdźbła skraca się nisko nad ziemią, zwykle na wysokość 10–20 cm. Do prac przy wyższych odmianach przydają się ostre sekatory, piły ogrodnicze lub nożyce spalinowe, a także rękawice i odzież chroniąca przed ostrymi krawędziami liści. Ścięty materiał można rozdrobnić i wykorzystać jako ściółkę, kompost lub biomasę opałową.
Podział kęp i odmładzanie
Co kilka lat miskant warto odmłodzić przez podział kępy. Z czasem środek rośliny może słabiej rosnąć, a najokazalsze pędy pojawiają się na obwodzie. Wykopanie całej kępy i podzielenie jej na kilka części pozwala uzyskać nowe rośliny i odmłodzić nasadzenie. Najlepszy termin na taki zabieg to wczesna wiosna, tuż po przycięciu zaschniętych pędów.
Przy podziale starszych, dużych egzemplarzy przydają się solidne narzędzia: szpadel, siekiera, a nawet piła ogrodnicza. Nowe, mniejsze kępy sadzi się na przygotowanym stanowisku, obficie podlewa i przez pierwsze tygodnie pilnuje wilgotności podłoża.
Zastosowanie miskanta chińskiego
Miscanthus sinensis jest rośliną niezwykle wszechstronną. Jego zastosowania obejmują nie tylko klasyczne ogrodnictwo ozdobne, lecz także architekturę krajobrazu, rolnictwo, energetykę, a nawet przemysł papierniczy czy budownictwo ekologiczne.
Roślina ozdobna w ogrodach
W ogrodach przydomowych miskant pełni przede wszystkim rolę **rośliny strukturalnej**. Dzięki swojej wysokości i wyrazistemu pokrojowi potrafi porządkować przestrzeń, tworzyć tło dla niższych bylin oraz stanowić element organizujący całe rabaty. Świetnie komponuje się z roślinami kwitnącymi jesienią, takimi jak astry, rudbekie, rozchodniki czy jeżówki, a także z innymi trawami – rozplenicami, prosem rózgowatym, kostrzewami czy turzycami.
Bardzo często miskant sadzony jest w grupach jako naturalny ekran osłaniający taras, miejsce wypoczynku lub mniej atrakcyjne elementy ogrodu. W odróżnieniu od tradycyjnych żywopłotów z krzewów trawy te dają wrażenie lekkości i ruchu – kołyszą się na wietrze, szumią, zmieniają się wraz z porą roku. Zimą zaschnięte kępy pozostają nadal dekoracyjne, tworząc malownicze sylwetki na tle śniegu i nieba.
Coraz popularniejsze staje się wykorzystywanie miskanta w nowoczesnych, minimalistycznych założeniach. Sadzi się go wtedy w dużych, jednolitych plamach, czasem w towarzystwie zaledwie kilku gatunków bylin czy krzewów. Takie kompozycje są trwałe, mało pracochłonne i świetnie wpisują się w estetykę współczesnej architektury.
Zieleń miejska i tereny publiczne
Miscanthus sinensis dobrze znosi warunki miejskie: zanieczyszczone powietrze, okresowe przesuszenie, wahania temperatury. Dlatego jest chętnie wykorzystywany w nasadzeniach przy ulicach, na skwerach, w parkach, przy centrach handlowych czy biurowcach. Wysokie kępy mogą działać jak naturalne bariery wizualne i akustyczne, delikatnie tłumiąc hałas oraz osłaniając przed kurzem i wiatrem.
Sadzenie miskanta w pasach zieleni wzdłuż ruchliwych dróg sprzyja także zatrzymywaniu pyłów zawieszonych. Liście i wiechy wychwytują zanieczyszczenia, które później spłukuje deszcz lub opadają wraz z obumarłymi częściami roślin. W ten sposób miskant przyczynia się do poprawy mikroklimatu w mieście i stanowi element **zielonej infrastruktury**.
Uprawa na cele energetyczne i przemysłowe
Jednym z najciekawszych zastosowań miskanta chińskiego jest jego wykorzystanie jako rośliny **energetycznej**. Gatunek ten cechuje się wysoką produktywnością biomasy przy stosunkowo niskich nakładach uprawowych. W sprzyjających warunkach może dawać bardzo duże plony suchej masy, która po odpowiednim przygotowaniu nadaje się do spalania w kotłach biomasowych, produkcji brykietów, pelletu czy jako surowiec do dalszych procesów biotechnologicznych.
Uprawy energetyczne miskanta są szczególnie popularne w niektórych krajach Europy Zachodniej i Azji. W Polsce zainteresowanie również rośnie, zwłaszcza na glebach średniej jakości, gdzie trudniej uzyskać wysokie plony tradycyjnych roślin rolniczych. Atutem jest wieloletni charakter uprawy – po posadzeniu rośliny mogą być użytkowane przez wiele lat bez konieczności corocznego siewu, co obniża koszty i ogranicza erozję gleby.
Oprócz wykorzystania energetycznego biomasa miskanta znajduje zastosowanie jako surowiec do produkcji płyt izolacyjnych, lekkich betonów, materiałów kompozytowych czy ściółek dla zwierząt. Włókna roślinne są lekkie, sprężyste i mają dobre właściwości izolacyjne, co sprawia, że są atrakcyjne dla **budownictwa ekologicznego** i przemysłu opakowań.
Zastosowania tradycyjne i etnograficzne
W krajach azjatyckich miskant chiński od dawna był wykorzystywany w życiu codziennym. Z jego łodyg i liści wykonywano maty, zadaszenia, wiązki paszowe dla zwierząt, a także elementy prostych konstrukcji. W Japonii suszone wiechy i kępy susuki stanowiły motyw dekoracyjny w jesiennych aranżacjach, a w literaturze i malarstwie symbolizowały ulotność czasu i zmianę pór roku.
W niektórych regionach roślina ta wchodziła też w skład tradycyjnej medycyny ludowej – wykorzystywano ją w mieszankach napotnych i moczopędnych. Obecnie tego typu zastosowania mają znaczenie głównie historyczne, jednak podkreślają długą, wielopłaszczyznową relację człowieka z tą trawą.
Znaczenie ekologiczne i bioróżnorodność
Miskant chiński, szczególnie w większych nasadzeniach, może pełnić istotną rolę w lokalnych ekosystemach. Gęste kępy stanowią schronienie dla drobnych ssaków, owadów i ptaków. Zimą zaschnięte pędy i kwiatostany oferują osłonę przed wiatrem i mrozem, a część drobnych zwierząt wykorzystuje je jako miejsce gniazdowania lub kryjówkę.
Liście i wiechy miskanta sprzyjają także zasiedlaniu przez liczne gatunki owadów, w tym zapylaczy i drapieżnych gatunków pożytecznych dla ogrodu. Choć sama trawa nie dostarcza nektaru czy pyłku w takim stopniu jak rośliny kwitnące, to tworzy mikrośrodowisko sprzyjające różnorodności biologicznej. Poza tym dzięki rozbudowanemu systemowi korzeniowemu stabilizuje glebę, ograniczając spływ powierzchniowy i wypłukiwanie składników pokarmowych.
W kontekście zmian klimatu miskant bywa postrzegany jako roślina o znaczącym potencjale do pochłaniania dwutlenku węgla. Rozległa masa korzeniowa gromadzi węgiel organiczny w glebie, a wysoka produktywność biomasy sprzyja sekwestracji CO₂. Z drugiej strony, wprowadzanie dużych monokultur energetycznych wymaga odpowiedzialnego planowania, aby nie prowadziło do uproszczenia krajobrazu i spadku **bioróżnorodności**.
Potencjalne zagrożenia, choroby i szkodniki
Miskant chiński jest generalnie rośliną odporną i rzadko poważnie porażaną przez choroby czy szkodniki. W sprzyjających warunkach wzrostu i przy prawidłowej pielęgnacji problemy pojawiają się sporadycznie.
Sporadycznie można zaobserwować plamistości liści spowodowane przez grzyby patogeniczne, szczególnie w wilgotne, chłodne lata. Objawiają się one drobnymi, brązowymi plamkami na liściach, które zwykle nie mają większego znaczenia dla ogólnej kondycji rośliny. W razie silnego porażenia pomocne jest usunięcie mocno zainfekowanych liści i zadbanie o lepsze przewietrzenie kęp.
Szkodniki, takie jak mszyce czy przędziorki, rzadko stanowią poważny problem, zwykle pojawiają się na pojedynczych roślinach i są kontrolowane przez naturalnych wrogów. Zdecydowanie większym zagrożeniem dla miskanta są niewłaściwe warunki siedliskowe: zbyt ciężka, stale mokra gleba sprzyja gniciu kłączy, a brak okrywy śnieżnej przy silnych mrozach może prowadzić do przemarznięcia młodych, świeżo posadzonych egzemplarzy.
Istotne jest także, aby w regionach o bardziej wrażliwych ekosystemach monitorować ewentualne samoistne wysiewanie się roślin, zwłaszcza odmian płodnych nasiennie. Choć w wielu częściach Europy miskant nie jest uznawany za gatunek inwazyjny, odpowiedzialne ogrodnictwo zakłada obserwację otoczenia i unikanie sytuacji, w których roślina mogłaby niekontrolowanie wkraczać do środowiska naturalnego.
Inspiracje projektowe i aranżacje z miskantem chińskim
Miskant chiński otwiera przed projektantami i miłośnikami ogrodów wiele możliwości aranżacyjnych. Jego zmienność w ciągu roku – od soczystej, wiosennej zieleni, przez pełnię lata z gęstymi kępami liści, po jesienne kwitnienie i złocisto-brązowe barwy zimą – sprawia, że jest to roślina, która wprowadza dynamikę i sezonowość.
W ogrodach naturalistycznych miskant komponuje się z rodzimymi gatunkami bylin stepowych i łąkowych. Wysokie kępy mogą imitować fragmenty trawiastej prerii, szczególnie gdy posadzi się je w towarzystwie jeżówek, rudbekii, krwawników i szałwii. W nowoczesnych, geometrycznych przestrzeniach często stosuje się powtarzalne nasadzenia – równoległe pasy lub kwadraty złożone z jednej odmiany miskanta, przedzielone np. płytami betonowymi lub żwirem.
Interesującym rozwiązaniem jest użycie miskanta w małych ogrodach jako alternatywy dla tradycyjnych żywopłotów. Kilka kęp posadzonych w linii może stworzyć lekki, ale skuteczny parawan wizualny oddzielający prywatną przestrzeń wypoczynku od reszty otoczenia. Roślina ta nadaje się również do większych pojemników, szczególnie niższe odmiany – może wtedy zdobić tarasy, balkony i patio.
W większych założeniach krajobrazowych miskant bywa stosowany na skarpach i nasypach, gdzie oprócz funkcji dekoracyjnej stabilizuje grunt. W połączeniu z kamieniami, drewnem i wodą tworzy efektowne, spokojne kompozycje nawiązujące do ogrodów dalekowschodnich. Jego obecność w takich miejscach łagodzi krawędzie, miękczy linie i wprowadza przyjemny, kojący ruch.
Podsumowanie
Miscanthus sinensis to roślina, która łączy walory **ozdobne**, użytkowe i ekologiczne. Pochodząca z Azji, znakomicie zadomowiła się w ogrodach i krajobrazach wielu krajów, w tym Polski. Dzięki ogromnej liczbie odmian można dopasować ją do niemal każdego stylu i skali założenia – od małego ogródka miejskiego po rozległe tereny parkowe czy plantacje energetyczne.
Stosunkowo niewielkie wymagania, wysoka odporność na mróz i choroby, a także długowieczność sprawiają, że miskant chiński jest wdzięczną rośliną dla początkujących i zaawansowanych ogrodników. Jego obecność w przestrzeni to nie tylko efektowny akcent wizualny, ale także wkład w tworzenie przyjaznego, zrównoważonego środowiska – zarówno w skali ogrodu, jak i większego krajobrazu.
FAQ – najczęściej zadawane pytania
Jak szybko rośnie miskant chiński i kiedy osiąga docelową wysokość?
Po posadzeniu miskant chiński zwykle potrzebuje 2–3 sezonów, aby w pełni się rozwinąć i osiągnąć docelową wysokość znamienną dla danej odmiany. W pierwszym roku roślina koncentruje się głównie na budowie systemu korzeniowego, dlatego kępy mogą wyglądać skromniej. W drugim sezonie wzrost jest już znacznie silniejszy, pojawia się więcej pędów i kwiatostanów. Po trzech latach kępa staje się gęsta, stabilna, w pełni reprezentatywna i od tej pory roślina utrzymuje podobne rozmiary, stopniowo tylko zagęszczając się.
Czy miskant chiński trzeba okrywać na zimę?
Większość odmian miskanta chińskiego dobrze zimuje w polskim klimacie bez dodatkowego okrycia, zwłaszcza rośliny starsze i dobrze ukorzenione. Najważniejsze jest pozostawienie zaschniętych liści i pędów na zimę, ponieważ stanowią naturalną osłonę dla kłączy i zatrzymują śnieg. Okrywania wymagają zwykle młode egzemplarze, posadzone późną jesienią lub rosnące na bardzo odkrytych, wietrznych stanowiskach. W takim przypadku warto usypać u podstawy kępy kopczyk z liści, kory lub kompostu, który zabezpieczy wrażliwe części rośliny przed silnym mrozem.
Jak często należy podlewać miskanta?
Ukorzenione kępy miskanta chińskiego są stosunkowo odporne na suszę, jednak dla zachowania pełnej dekoracyjności warto dbać o umiarkowaną wilgotność podłoża. W pierwszym roku po posadzeniu podlewanie powinno być regularne, szczególnie w ciepłe, bezdeszczowe okresy – tak, aby gleba nie przesychała całkowicie. Starsze rośliny można nawadniać rzadziej, dostosowując częstotliwość do typu gleby i warunków pogodowych. Na glebach piaszczystych, przepuszczalnych konieczne jest częstsze podlewanie, na cięższych, zatrzymujących wodę wystarczy nawadnianie co kilka dni podczas upałów, unikając jednak długotrwałego zalewania korzeni.
Czy miskant chiński jest rośliną inwazyjną?
W większości warunków uprawnych miskant chiński nie jest uznawany za silnie inwazyjny, zwłaszcza ogrodowe odmiany kępiaste, które rozrastają się raczej w obrębie posadzonego miejsca. W chłodniejszym klimacie wiele odmian słabo zawiązuje zdolne do kiełkowania nasiona, co ogranicza ich samosiew. Mimo to w niektórych regionach cieplejszych krajów prowadzi się obserwacje, aby zapobiegać ewentualnemu wymykaniu się roślin do środowiska naturalnego. W amatorskich ogrodach wystarczy kontrolować otoczenie kępy i usuwać ewentualne samosiewy, co pozwala w pełni bezpiecznie korzystać z walorów tej trawy.
Jak i kiedy dzielić miskanta chińskiego?
Podział kęp miskanta wykonuje się najlepiej wczesną wiosną, tuż po przycięciu zaschniętych pędów, zanim roślina ruszy z intensywnym wzrostem. Całą kępę należy ostrożnie wykopać, a następnie podzielić na kilka części za pomocą szpadla, siekiery lub piły ogrodniczej – w zależności od wielkości i wieku rośliny. Każda część powinna mieć dobrze rozwinięte korzenie i kilka zdrowych pąków. Nowe kępy sadzi się na przygotowanym stanowisku, obficie podlewa i przez pierwsze tygodnie dba o wilgotność gleby. Taki zabieg odmładza roślinę, poprawia jej wigor i pozwala uzyskać dodatkowe egzemplarze do nasadzeń.