Tawuła, czyli rodzaj Spiraea, to jedne z najbardziej wdzięcznych i uniwersalnych krzewów ozdobnych spotykanych w ogrodach i zieleni miejskiej. Zachwycają obfitym, najczęściej śnieżnobiałym lub różowym kwitnieniem, stosunkowo niewielkimi wymaganiami pielęgnacyjnymi i bogactwem gatunków oraz odmian. Krzewy te od wieków towarzyszą człowiekowi – od dzikich zarośli w Azji i Ameryce Północnej, po starannie zaplanowane kompozycje parkowe i żywopłoty w miastach. Połączenie dekoracyjności, wytrzymałości i łatwości rozmnażania sprawia, że tawuły zasługują na miano jednych z najważniejszych roślin ozdobnych strefy klimatu umiarkowanego.
Systematyka, pochodzenie i zasięg występowania tawuły
Rodzaj tawuła (Spiraea) należy do rodziny różowatych (Rosaceae), a więc do tej samej grupy roślin, do której zaliczają się róże, jabłonie, grusze, wiśnie czy głogi. W obrębie rodzaju opisano ponad 80 gatunków, choć w użytkowaniu ogrodniczym dominuje kilkanaście najpopularniejszych, dających ogromną liczbę odmian. Już sama przynależność do rodziny różowatych zdradza, że są to rośliny ozdobne, bogate w formy i zdolne do tworzenia efektownych krzyżówek międzygatunkowych.
Naturalny zasięg występowania tawuł obejmuje przede wszystkim strefę klimatu umiarkowanego półkuli północnej. Centrum różnorodności rodzaju leży w Azji – szczególnie we wschodniej jej części, na terenach dzisiejszych Chin, Korei, Japonii, a także w górach Azji Centralnej. Wiele gatunków spotykanych w ogrodach, jak choćby tawuła japońska (Spiraea japonica), tawuła brzozolistna (Spiraea betulifolia) czy tawuła wczesna (Spiraea × cinerea), ma swoje korzenie właśnie na dalekim wschodzie. Rośliny te od setek lat rosły tam w lasach, zaroślach, na obrzeżach łąk i na skalistych zboczach, stopniowo trafiając pod uprawę dzięki ogrodnikom i botanistom.
Obok Azji ważnym obszarem naturalnego występowania są tereny Ameryki Północnej. Tam znajdziemy kilka gatunków, np. tawułę Douglasa (Spiraea douglasii) czy tawułę wierzbolistną (Spiraea salicifolia), które porastają wilgotne zarośla, brzegi rzek, torfowiska i podmokłe łąki. W Europie dziko rośnie mniej gatunków – część z nich to przybysze z Azji, które zdołały się zadomowić w naturze. Z punktu widzenia przyrody rodzimej szczególnie istotne są miejsca, gdzie tawuły zdziczałe mogą konkurować z rodzimą florą, jednak na ogół nie stają się one poważnym zagrożeniem inwazyjnym w takim stopniu, jak niektóre inne krzewy ozdobne.
Na obszarze Polski tawuły występują przede wszystkim jako rośliny sadzone przez człowieka, rzadziej dziko – najczęściej w pobliżu dawnych siedlisk, parków i ogrodów. Krzewy te dobrze radzą sobie w naszym klimacie, są odporne na mróz, znoszą wahania temperatury i nie wymagają szczególnie łagodnych zim. Zasięg tawuł w warunkach ogrodowych obejmuje praktycznie całą Europę, Amerykę Północną, a także obszary o zbliżonym klimacie na innych kontynentach, gdzie wprowadzono je do uprawy jako rośliny ozdobne i parkowe.
Interesującym aspektem jest także historia introdukcji tawuł do Europy. Już w XIX wieku, wraz z falą fascynacji florą Dalekiego Wschodu, do ogrodów trafiały pierwsze okazy przywiezione przez botaników i podróżników. Szybko okazało się, że tawuły doskonale adaptują się do europejskich warunków glebowych i klimatycznych, a dzięki swojej odporności i obfitemu kwitnieniu zdobyły ogromną popularność. Z czasem zaczęto je wykorzystywać nie tylko w ogrodach prywatnych, ale też w zieleni miejskiej, na nasadzeniach przydrożnych, w parkach i na skarpach.
Wygląd, najważniejsze gatunki i cechy biologiczne tawuły
Tawuły to przeważnie niewysokie, silnie rozgałęzione krzewy liściaste, osiągające od około 0,3–0,5 m u odmian karłowych, aż do 2–3 m u gatunków wysokich. Ich pokrój może być różny: od niskich, poduszkowatych kęp, przez zwarte kopuły, po rozłożyste, łukowato przewieszające się krzewy, których pędy tworzą efektowne, kwitnące kaskady. Wszystkie tawuły są roślinami sezonowymi – na zimę zrzucają liście, przechodząc w stan spoczynku.
Liście tawuł są najczęściej stosunkowo niewielkie, pojedyncze, sezonowe. Mogą mieć kształt jajowaty, lancetowaty, eliptyczny lub zbliżony do liści brzozy, wierzby czy innych krzewów. Brzeg liścia bywa całobrzegi, piłkowany lub ząbkowany, zależnie od gatunku i odmiany. U części odmian liście przybierają intensywne barwy – od jasnozielonej, przez złocistą, aż po czerwonawą lub purpurową, szczególnie wiosną i jesienią. To sprawia, że wiele tawuł jest dekoracyjnych nie tylko w czasie kwitnienia, ale przez znaczną część sezonu wegetacyjnego.
Kwiaty to najbardziej rozpoznawalna cecha tawuł. Są drobne, złożone z pięciu płatków, najczęściej białe, kremowe, różowe lub karminowe. Zebrane są w gęste, liczne kwiatostany – baldachogrona, wiechy, poduszeczkowate grona, które w czasie pełni kwitnienia niemal całkowicie pokrywają krzew. U gatunków kwitnących wiosną kwiatostany pojawiają się na zeszłorocznych pędach, a całe rośliny wyglądają wtedy jak oblane śniegiem. U odmian letnich, kwitnących na pędach tegorocznych, krzew może zakwitać stopniowo, często powtarzając kwitnienie.
Owocem tawuły jest drobny, suchy mieszek zawierający niewielkie nasiona. W warunkach ogrodowych rozmnażanie z siewu wykorzystuje się rzadko, częściej natomiast stosuje się sadzonki pędowe, dzięki czemu można wiernie powielać cechy odmianowe. Tawuły charakteryzują się też raczej płytkim systemem korzeniowym, który jednak jest dostatecznie rozgałęziony, aby krzewy dobrze trzymały się podłoża, zabezpieczając skarpy i nasypy przed erozją.
Wśród licznych gatunków i odmian można wyróżnić kilka szczególnie cenionych. Tawuła szara (Spiraea × cinerea) i tawuła wczesna to popularne krzewy kwitnące wiosną, o długich, przewieszających się pędach obsypanych drobnymi, śnieżnobiałymi kwiatami. Są one idealne na żywopłoty nieformowane oraz na obrzeża rabat. Tawuła van Houtte’a (Spiraea × vanhouttei) słynie z bardzo obfitego, majowego kwitnienia – kiedy pełnia kwiatów przypada na przełom maja i czerwca, rośliny wyglądają jak okryte białą pianą.
Inną grupę stanowią tawuły letnie, z których najbardziej znana jest tawuła japońska (Spiraea japonica). To krzewy niższe, zwykle od 0,4 do 0,8 m wysokości, o barwnych liściach i różowych, czerwonych lub purpurowych kwiatostanach ukazujących się od czerwca nieraz aż do sierpnia, a nawet września. Dzięki temu przedłużają okres dekoracyjności ogrodu, wypełniając lukę po roślinach przekwitających wiosną. Liczne odmiany tawuły japońskiej różnią się intensywnością barw liści i kwiatów, wysokością, a także terminem kwitnienia.
Warto wspomnieć także o tawułach przeznaczonych do stanowisk wilgotniejszych, takich jak tawuła wierzbolistna (Spiraea salicifolia) czy tawuła Douglasa, często wykorzystywanych przy naturalistycznych nasadzeniach w pobliżu zbiorników wodnych. Ich kwiatostany są zwykle wydłużone, świecące w odcieniach różu i fioletu, tworząc naturalny, dziki efekt. Dobrze znoszą krótkotrwałe podtopienia, co czyni je cennymi roślinami do obsadzania rowów, stawów i mokrych łąk.
Pod względem biologicznym tawuły są roślinami długowiecznymi. W sprzyjających warunkach mogą rosnąć w jednym miejscu nawet kilkanaście, a niekiedy kilkadziesiąt lat, zwłaszcza gdy są regularnie odmładzane cięciem. Ich odporność na mróz jest wysoka – większość gatunków dobrze znosi temperatury występujące w Polsce, a podmarzanie zdarza się głównie w czasie wyjątkowo surowych zim lub na stanowiskach przewiewnych, bez okrywy śnieżnej.
Kolejną istotną cechą jest stosunkowo duża tolerancja na różne warunki glebowe. Tawuły najlepiej rosną w glebach umiarkowanie żyznych, przepuszczalnych, lekko wilgotnych, ale większość poradzi sobie też na glebach uboższych, piaszczystych czy lekko kwaśnych. Nie przepadają jedynie za ciężkimi, stale podmokłymi podłożami, w których ich korzenie mogą gnić. Dzięki tej elastyczności gatunki z rodzaju Spiraea dobrze sprawdzają się na terenach miejskich, przemysłowych i w ogrodach o zróżnicowanej jakości gleby.
Zastosowanie tawuły w ogrodach, zieleni publicznej i kulturze
Zastosowanie tawuł w ogrodnictwie jest niezwykle wszechstronne, co wynika z ich różnorodności, odporności i umiarkowanych wymagań. Jeden z najważniejszych kierunków użytkowania to tworzenie żywopłotów, zarówno swobodnie rosnących, jak i umiarkowanie formowanych. Tawuły wiosenne, o przewieszających się pędach, tworzą lekkie, malownicze ściany zieleni, które w czasie kwitnienia stają się prawdziwą ozdobą działki. Do żywopłotów częściej wybiera się gatunki i odmiany osiągające 1,5–2 m wysokości, co zapewnia zarówno dekoracyjność, jak i pewien stopień osłony przed wiatrem czy wzrokiem przechodniów.
Równie często tawuły stosuje się jako niskie krzewy okrywowe. Odmiany karłowe tawuły japońskiej, dorastające do 30–40 cm, świetnie sprawdzają się na rabatach bylinowych, wzdłuż ścieżek, przy podjazdach i jako rośliny wykańczające skarpy. Ich gęsty system pędów i korzeni dobrze stabilizuje podłoże, a zarazem ogranicza wzrost chwastów, co ma znaczenie w pielęgnacji dużych powierzchni. Dodatkową zaletą jest długi okres kwitnienia i atrakcyjne kolory liści, pozwalające tworzyć barwne kobierce.
W zieleni miejskiej tawuły cenione są za odporność na niesprzyjające warunki – zanieczyszczenie powietrza, zasolenie gleby, okresowe przesuszenie. Dzięki temu można je spotkać przy drogach, na pasach dzielących jezdnie, w parkach miejskich, przed budynkami użyteczności publicznej i na osiedlach. Są stosunkowo łatwe w utrzymaniu: dobrze znoszą przycinanie, nie wymagają częstego nawożenia, rzadko chorują i na ogół nie są intensywnie atakowane przez szkodniki. To czyni je idealnymi roślinami dla administracji terenów zieleni, ograniczającej koszty pielęgnacji.
W ogrodach prywatnych tawuły odgrywają różne role kompozycyjne. W małych ogrodach chętnie sadzi się pojedyncze okazy lub niewielkie grupy jako dominanty sezonowe – np. tawułę van Houtte’a, która w czasie kwitnienia staje się centralnym punktem przestrzeni. W większych ogrodach i parkach tawuły tworzą większe łany, pasy oddzielające różne części założenia, a także naturalistyczne zarośla na obrzeżach działki. Projektanci ogrodów cenią tawuły za możliwość łączenia ich z innymi krzewami liściastymi i iglastymi, co daje wielowarstwową, zróżnicowaną strukturę nasadzeń.
Istotnym aspektem jest także rola tawuł w ogrodach sprzyjających owadom. Obfite kwiaty, zwłaszcza gatunków letnich, są chętnie odwiedzane przez pszczoły, trzmiele, motyle i inne zapylacze. W czasie, gdy część wiosennych roślin już przekwitła, tawuły japońskie i inne odmiany kwitnące latem dostarczają nektaru i pyłku, wspierając różnorodność biologiczną w ogrodzie. Posadzenie tawuł w pobliżu warzywników lub sadów może pośrednio przyczynić się do lepszego zapylenia roślin uprawnych.
Choć głównym zastosowaniem tawuł jest dekoracja, w przeszłości niektóre gatunki wykorzystywano także w ziołolecznictwie ludowym. W literaturze można znaleźć wzmianki o użyciu części pędów i kwiatów jako składników naparów o działaniu łagodnie przeciwzapalnym czy napotnym. Należy jednak podkreślić, że współczesne ziołolecznictwo opiera się na precyzyjnie zbadanych roślinach, a tawuły nie są dziś uznawane za surowiec zielarski o dużym znaczeniu praktycznym. Wykorzystanie ich w celach leczniczych wymaga ostrożności i konsultacji ze specjalistą, gdyż nie wszystkie związki chemiczne występujące w tkankach roślin są dokładnie poznane.
Ciekawostką jest pochodzenie nazwy rodzajowej. Słowo Spiraea wywodzi się z greckiego określenia oznaczającego warkocz lub spiralę, co nawiązuje do giętkich, łukowato wygiętych pędów, zwłaszcza u gatunków wiosennych. W wielu językach europejskich nazwy poszczególnych gatunków tawuł często odnoszą się do kształtu liści lub barwy kwiatów. W kulturze ogrodniczej tawuły symbolizują lekkość, czystość i świeżość – szczególnie te o białych kwiatach, pojawiających się na przełomie wiosny i lata.
W praktyce użytkowej nie można pominąć kwestii przycinania. Cięcie tawuł jest kluczowe dla zachowania ich dekoracyjności i zdrowia. Gatunki kwitnące wiosną tnie się zazwyczaj zaraz po kwitnieniu, usuwając część najstarszych, zdrewniałych pędów u nasady, aby pobudzić roślinę do tworzenia młodych przyrostów, na których w następnym roku pojawią się kwiaty. Z kolei tawuły letnie, kwitnące na pędach tegorocznych, przycina się wczesną wiosną, skracając pędy o kilka oczek, co sprzyja obfitszemu kwitnieniu i utrzymaniu zwartego pokroju.
Tawuły mają również znaczenie w kształtowaniu krajobrazu wiejskiego i podmiejskiego. Sadzone przy drogach dojazdowych, na miedzach czy wokół ogrodzeń, tworzą naturalne linie podziału przestrzeni, nie stanowiąc przy tym ciężkich, trudnych do utrzymania barier. Ich sezonowość – od delikatnego, wiosennego rozwoju liści, przez wybuch kwitnienia, aż po jesienne przebarwienia – nadaje otoczeniu rytm i zmienność, które są ważnym elementem estetyki krajobrazu.
Współcześnie rośnie też znaczenie tawuł w ogrodnictwie ekologicznym i oszczędnym. Ponieważ są to rośliny relatywnie mało wymagające, nadają się znakomicie do założeń, w których minimalizuje się zużycie wody, nawozów i środków ochrony roślin. W połączeniu z innymi krzewami odpornymi i długo żyjącymi pozwalają zakładać ogrody trwałe, przyjazne środowisku, a jednocześnie atrakcyjne wizualnie przez większą część roku.
Warunki uprawy, pielęgnacja i najczęstsze problemy w uprawie tawuły
Choć tawuły uchodzą za krzewy łatwe w uprawie, warto poznać ich preferencje, aby w pełni wykorzystać potencjał dekoracyjny. Najważniejszym czynnikiem jest stanowisko. Zdecydowana większość gatunków najlepiej czuje się na miejscach słonecznych lub lekko półcienistych. W pełnym słońcu kwitnienie jest zwykle najobfitsze, a liście odmian o zabarwieniu żółtym, pomarańczowym lub czerwonym nabierają intensywniejszych barw. W półcieniu rośliny także sobie poradzą, ale mogą kwitnąć słabiej, a pędy stają się bardziej wyciągnięte.
Pod względem podłoża tawuły nie należą do roślin nadmiernie wybrednych. Najlepsze będą gleby przepuszczalne, umiarkowanie żyzne, o odczynie od lekko kwaśnego do obojętnego. Na glebach bardzo ciężkich warto przed sadzeniem rozluźnić strukturę podłoża, dodając piasku lub żwiru, aby poprawić odpływ wody. Mimo że tawuły znoszą okresowe przesuszenia, w pierwszych latach po posadzeniu wymagają systematycznego podlewania, szczególnie w sezonach upalnych i pozbawionych opadów. Dobrze jest również ściółkować glebę wokół krzewów korą, zrębkami lub kompostem, co ograniczy parowanie wody i rozwój chwastów.
Nawożenie tawuł nie musi być intensywne. Wystarczy raz w roku, wczesną wiosną, zasilić krzewy dawką nawozu wieloskładnikowego lub dobrze rozłożonego kompostu. Zbyt silne nawożenie azotem może prowadzić do bujnego wzrostu zielonej masy kosztem kwitnienia, dlatego warto zachować umiar. W ogrodach ekologicznych często wystarcza cienka warstwa kompostu lub obornika granulowanego rozsypywana w obrębie rzutu korony.
Niezwykle istotnym zabiegiem jest wspomniane już cięcie. Tawuły wiosenne tniemy zaraz po kwitnieniu, usuwając co kilka lat najstarsze pędy całkowicie przy ziemi, aby odmłodzić krzew. Dzięki temu zachowuje on atrakcyjny pokrój i nie ogałaca się od dołu. Tawuły letnie, w tym liczne odmiany tawuły japońskiej, przycinamy wczesną wiosną, skracając pędy nawet o 1/3–1/2 długości. Cięcie pobudza roślinę do wytwarzania młodych, silnych przyrostów, na których zawiązują się kwiaty. Niektóre odmiany dobrze reagują też na lekkie przycięcie po pierwszym kwitnieniu, co może wydłużyć okres pojawiania się kwiatów.
Rozmnażanie tawuł w warunkach amatorskich odbywa się głównie przez sadzonki zielne lub półzdrewniałe pobierane latem. Pędy tnie się na fragmenty z kilkoma międzywęźlami, usuwa większość liści, a następnie ukorzenia w lekkim podłożu, w cieniu i przy wysokiej wilgotności powietrza. W wielu przypadkach ukorzenianie przebiega stosunkowo łatwo, szczególnie u odmian tawuły japońskiej. Niektóre gatunki można także rozmnażać przez odkłady – przyginając pędy do ziemi, nacięte i przysypane podłożem, które po pewnym czasie wypuszczają korzenie i młode pędy.
Jeśli chodzi o choroby i szkodniki, tawuły należą do roślin dość odpornych, jednak nie są całkowicie wolne od problemów. Sporadycznie mogą być porażane przez mączniaka prawdziwego, objawiającego się białym nalotem na liściach, szczególnie w ciepłe i wilgotne lata. Zdarzają się też plamistości liści, powodowane przez grzyby chorobotwórcze. Profilaktycznie warto zapewnić roślinom przewiewne stanowisko i unikać nadmiernego zagęszczenia nasadzeń. Jeśli choroba się pojawi, usuwa się porażone pędy i liście, a w razie potrzeby stosuje odpowiednie środki ochrony roślin.
Wśród szkodników największe szkody mogą wyrządzać mszyce, pojawiające się na młodych przyrostach i spodniej stronie liści. Objawia się to zwijaniem i zniekształceniem liści oraz obecnością lepkiej spadzi. W ogrodach przyjaznych przyrodzie często wystarczy wspierać naturalnych wrogów mszyc, takich jak biedronki czy złotooki, a także stosować proste opryski z mydła potasowego lub wyciągów roślinnych. Niekiedy pojawić się mogą przędziorki lub gąsienice niektórych motyli, ale silne, zdrowe krzewy zazwyczaj są w stanie poradzić sobie z niewielkim uszkodzeniem liści.
Jednym z częstych błędów w uprawie tawuł jest ich niewłaściwe sadzenie w miejscach zbyt zacienionych lub nadmiernie wilgotnych. Skutkuje to mizernym kwitnieniem, słabym przyrostem i większą podatnością na choroby. Innym problemem bywa całkowity brak cięcia przez wiele lat, co prowadzi do zagęszczenia wnętrza krzewu, zamierania starszych pędów i stopniowego obniżania się atrakcyjności rośliny. W skrajnych sytuacjach można wykonać silne cięcie odmładzające – przyciąć tawułę nisko nad ziemią, co zwykle pobudza ją do wypuszczenia nowych pędów i stopniowej odbudowy korony.
Należy też pamiętać, że choć tawuły są stosunkowo wytrzymałe, w pojemnikach (na balkonach czy tarasach) wymagają więcej troski – regularnego podlewania, nawożenia oraz zabezpieczenia przed mrozem, np. przez osłonięcie donic na zimę. Uprawa pojemnikowa jest możliwa przede wszystkim w odniesieniu do niskich odmian tawuły japońskiej, które dobrze komponują się z innymi roślinami sezonowymi i bylinami w skrzynkach oraz dużych donicach.
Właściwie prowadzona tawuła odwdzięcza się wieloletnią dekoracyjnością, obfitym kwitnieniem i względnie niewielkim nakładem pracy. To idealny krzew dla osób, które chcą cieszyć się pięknem ogrodu, nie spędzając przy tym nadmiernej ilości czasu na skomplikowanych zabiegach pielęgnacyjnych.
FAQ – najczęściej zadawane pytania o tawuły
Jakie stanowisko jest najlepsze dla tawuły?
Tawuły najlepiej rosną na stanowiskach słonecznych lub lekko półcienistych. W pełnym słońcu kwitną najobficiej, a odmiany o barwnych liściach wybarwiają się intensywniej. W półcieniu poradzą sobie, ale mogą tworzyć dłuższe, mniej zwarte pędy i słabiej kwitnąć. Warto unikać miejsc podmokłych, gdzie woda długo stoi po deszczu, bo sprzyja to gniciu korzeni i rozwojowi chorób grzybowych, zwłaszcza na młodych roślinach.
Kiedy przycinać tawuły, aby dobrze kwitły?
Termin cięcia zależy od grupy. Tawuły kwitnące wiosną przycina się zaraz po kwitnieniu, usuwając najstarsze pędy i ewentualnie skracając zbyt długie przyrosty. Dzięki temu krzew zdąży wytworzyć nowe pędy, na których pojawią się przyszłoroczne kwiaty. Tawuły letnie, jak tawuła japońska, tniemy wczesną wiosną, przed ruszeniem wegetacji, skracając pędy o 1/3–1/2 długości, co pobudza roślinę do obfitego kwitnienia.
Czy tawuły są odporne na mróz i nadają się do całej Polski?
Większość dostępnych w handlu gatunków i odmian tawuł bardzo dobrze znosi warunki klimatyczne panujące w Polsce. Są to krzewy mrozoodporne, zimujące w gruncie bez specjalnych zabezpieczeń. Jedynie w rejonach o szczególnie surowych zimach lub na bardzo odsłoniętych stanowiskach może dochodzić do lekkiego podmarzania młodych pędów. W takim przypadku wiosenne cięcie usuwa uszkodzone fragmenty i roślina zwykle szybko się regeneruje.
Czy tawuły przyciągają pszczoły i inne owady zapylające?
Kwiaty tawuł, zwłaszcza gatunków letnich, są chętnie odwiedzane przez pszczoły, trzmiele i różne gatunki motyli. Obfite, długo utrzymujące się kwiatostany stanowią dla nich cenne źródło nektaru i pyłku w okresie, gdy wiele roślin wiosennych już przekwitło. Dzięki temu tawuły dobrze wpisują się w koncepcję ogrodów przyjaznych przyrodzie. W pobliżu nasadzeń często obserwuje się intensywny ruch owadów, co jest korzystne również dla roślin warzywnych i sadowniczych.
Jakie gatunki tawuł są najlepsze na żywopłoty, a jakie na rabaty?
Na wyższe żywopłoty swobodne doskonale nadają się tawuła van Houtte’a i tawuła szara, tworzące efektowne, przewieszające się ściany kwiatów. Sprawdzą się także tawuły wierzbolistne przy bardziej naturalistycznych założeniach. Na rabaty, obwódki i skarpy lepsze są niskie odmiany tawuły japońskiej, tworzące zwarte, barwne kępy. Dzięki różnicom wysokości i barw można łączyć kilka odmian, uzyskując dynamiczne, stopniowane kompozycje.
Czy tawułę można uprawiać w donicach na balkonie lub tarasie?
Uprawa tawuł w donicach jest możliwa, zwłaszcza w przypadku niskich odmian tawuły japońskiej. Wymagają one jednak większej troski niż rosnące w gruncie: regularnego podlewania, bo podłoże w pojemniku szybko przesycha, oraz zasilania nawozem. Na zimę donice warto ocieplić lub ustawić w miejscu osłoniętym przed wiatrem i mrozem. Przy odpowiedniej pielęgnacji tawuły w pojemnikach przez wiele sezonów pozostają atrakcyjną ozdobą balkonów i tarasów.
Jak często należy podlewać tawuły i czy dobrze znoszą suszę?
Ugruntowane, kilkuletnie tawuły dość dobrze znoszą krótkotrwałe okresy suszy, zwłaszcza gdy rosną w gruncie na odpowiednim stanowisku. Najbardziej wrażliwe na brak wody są rośliny świeżo posadzone oraz egzemplarze w pojemnikach – te wymagają regularnego nawadniania, szczególnie w upalne dni. W ogrodzie warto podlewać głębiej, ale rzadziej, aby zachęcić korzenie do sięgania w głąb podłoża. Ściółkowanie gleby pomaga ograniczyć parowanie i stabilizuje wilgotność wokół krzewów.