Mozga Picta, czyli odmiana Phalaris arundinacea, to jedna z najbardziej rozpoznawalnych traw ozdobnych o biało-zielonym ulistnieniu. Ceniona przez ogrodników za łatwość uprawy, wyrazistą barwę i zdolność do szybkiego zadarniania, świetnie sprawdza się zarówno w ogrodach przydomowych, jak i w zieleni miejskiej. Stanowi doskonały przykład rośliny łączącej wysokie walory dekoracyjne z niezwykłą odpornością i zdolnością adaptacji do trudnych warunków siedliskowych.
Systematyka, pochodzenie i zasięg występowania
Mozga trzcinowata (Phalaris arundinacea) należy do rodziny wiechlinowatych (Poaceae) i jest gatunkiem szeroko rozpowszechnionym na półkuli północnej. Odmiana Picta to forma ogrodnicza, selekcjonowana przede wszystkim ze względu na efektowne, biało paskowane liście. Choć w naturze nie występuje dokładnie w takiej postaci, wywodzi się bezpośrednio z dzikiego gatunku, który ma bardzo rozległy zasięg.
W stanie naturalnym mozga trzcinowata rośnie w Europie, Azji oraz Ameryce Północnej. Spotkać ją można od strefy umiarkowanej po chłodniejsze rejony północne, aż po obszary podarktyczne. Jej obecność stwierdzono także w wielu regionach, do których została zawleczona lub celowo wprowadzona, między innymi w Nowej Zelandii oraz w części Ameryki Południowej. Dzięki dużej plastyczności ekologicznej gatunek ten radzi sobie zarówno w klimacie chłodnym i wilgotnym, jak i w nieco cieplejszych strefach, o ile ma dostęp do wody w podłożu.
Odmiana Picta pojawiła się w uprawie ogrodniczej prawdopodobnie w XIX wieku, kiedy moda na trawy ozdobne zaczęła szczególnie szybko się rozwijać. Najprawdopodobniej została wyselekcjonowana w Europie z naturalnie pojawiających się form o jaśniejszych lub nieregularnie paskowanych liściach. Od tego czasu zadomowiła się w ogrodach całego świata, a jej popularność trwa nieprzerwanie, także w nowoczesnych nasadzeniach minimalistycznych, naturalistycznych i preriowych.
W środowisku naturalnym gatunek macierzysty – mozga trzcinowata – zajmuje głównie tereny wilgotne. Występuje nad brzegami rzek i strumieni, wokół stawów, na podmokłych łąkach, w rowach melioracyjnych oraz na brzegach zbiorników retencyjnych. Często tworzy zwarte łany, które skutecznie stabilizują brzegi, chroniąc je przed erozją. Dzięki silnemu systemowi korzeniowemu oraz zdolności do rozmnażania się przez rozłogi, mozga szybko kolonizuje wolne przestrzenie, zwłaszcza tam, gdzie wilgotność gleby jest wysoka przez większą część roku.
W uprawie ogrodniczej odmiana Picta najczęściej pojawia się w strefie klimatu umiarkowanego – w ogrodach Europy Środkowej, Zachodniej i Północnej, a także w licznych regionach Ameryki Północnej. Doskonale znosi niskie temperatury i wymaga raczej ochrony przed nadmierną suszą niż przed chłodem. W Polsce jest w pełni mrozoodporna, co sprawia, że można ją stosować bez obaw praktycznie na terenie całego kraju, zarówno na nizinach, jak i w chłodniejszych rejonach wyżynnych.
Wygląd i cechy morfologiczne
Mozga Picta należy do grupy traw wysokich. Jej pędy w sprzyjających warunkach dorastają do wysokości około 80–120 cm, a na glebach żyznych i stale wilgotnych mogą osiągać nawet ponad 1,5 m. W uprawie ogrodowej zazwyczaj przyjmuje postać zwartej, gęstej kępy, z której promieniście wyrastają liczne źdźbła. Każde źdźbło zakończone jest wąskimi liśćmi, które nadają całej roślinie charakterystyczny, lekko „trzcinowy” pokrój.
Najbardziej rozpoznawalną cechą tej odmiany jest ulistnienie. Liście są długie, wąskie, płaskie i przewieszające się łagodnym łukiem. Ich powierzchnia wyróżnia się wyraźnym, biało-zielonym paskowaniem. Przeważnie tło jest jasnozielone, a liczne paski, często nieregularnej szerokości, mają barwę białą lub kremową. To kontrastowe ubarwienie sprawia, że mozga Picta przyciąga wzrok i rozjaśnia nawet cieniste zakątki ogrodu. W porównaniu z innymi trawami jej liście są stosunkowo sztywne, ale jednocześnie elastyczne, delikatnie falujące na wietrze.
Źdźbła są wzniesione, początkowo zielone, z czasem delikatnie zasychające od dołu. Roślina tworzy podziemne rozłogi, dzięki którym może się szybko rozprzestrzeniać na boki. To cenna cecha, gdy chcemy uzyskać zwarte, okrywowe płaty roślinności, ale w niewielkich ogrodach może wymagać ona ograniczania, aby mozga nie „wyszła” poza przeznaczony dla niej fragment rabaty.
Kwiatostany mozgi trzcinowatej pojawiają się zazwyczaj w końcu wiosny lub na początku lata. Mają formę luźnych wiech, początkowo zbitą, niemal walcowatą, a w trakcie kwitnienia stopniowo się rozszerzającą. Barwa wiech waha się od jasnozielonej, przez lekko purpurową, aż po słomkową w trakcie zasychania. W ogrodach ozdobnych u odmiany Picta kwiatostany pojawiają się nieco rzadziej i bywają mniej okazałe niż u form zielonolistnych, co wiąże się z mniejszą ilością chlorofilu i nieco niższą siłą wzrostu. Mimo to w czasie kwitnienia roślina zyskuje dodatkowy walor dekoracyjny, szczególnie w kompozycjach naturalistycznych.
System korzeniowy mozgi jest mocny, rozbudowany i sięga stosunkowo głęboko. W naturalnych stanowiskach odpowiada za skuteczne wiązanie gleby, a w ogrodach wpływa na odporność rośliny na wahania wilgotności. Rozłogi, które tworzy, rozrastają się tuż pod powierzchnią ziemi, pozwalając roślinie w krótkim czasie zasiedlić większą powierzchnię. Ta cecha sprawia, że mozga Picta doskonale sprawdza się jako roślina okrywowa w trudnych miejscach.
Warto też wspomnieć o sezonowej zmienności barw. Wiosną młode liście są szczególnie intensywnie paskowane, kontrast pomiędzy bielą a zielenią jest ostry i wyraźny. Latem, zwłaszcza przy pełnym nasłonecznieniu, barwy mogą nieco zmięknąć, a paskowanie wydać się delikatniejsze, choć nadal dobrze widoczne. Jesienią część liści zaczyna się przebarwiać na jasnobeżowe, słomkowe odcienie, a roślina stopniowo przygotowuje się do zimowego spoczynku. Zaschnięte źdźbła i liście mogą pozostawać dekoracyjne także zimą, szczególnie pokryte szronem lub śniegiem.
Wymagania siedliskowe i uprawa w ogrodzie
Mozga Picta jest jedną z bardziej tolerancyjnych traw ozdobnych pod względem warunków uprawy. Najlepiej rośnie na glebach wilgotnych, próchnicznych, o dobrej strukturze. Bardzo dobrze znosi także okresowe zalewanie, dlatego z powodzeniem można ją sadzić w pobliżu oczek wodnych, rowów, przy brzegach stawów czy w obniżeniach terenu, gdzie długo zalega woda opadowa. Niezwykle ważnym czynnikiem jest stała, wysoka wilgotność podłoża, szczególnie w okresie intensywnego wzrostu – wiosną i wczesnym latem.
Jeśli chodzi o odczyn gleby, mozga jest mało wybredna. Najlepiej czuje się w glebach lekko kwaśnych do obojętnych, ale poradzi sobie także w podłożu o odczynie lekko zasadowym. Nie lubi natomiast gleb skrajnie ubogich, bardzo suchych, piaszczystych, gdzie dostępność wody jest mocno ograniczona. W takich warunkach jej wzrost staje się słaby, liście drobnieją, a efekt paskowania jest mniej wyrazisty.
Stanowisko może być zarówno słoneczne, jak i półcieniste. W pełnym słońcu liście bywają jaśniejsze, a kontrast paskowania jest bardziej widoczny, jednak przy długotrwałej suszy konieczne jest systematyczne nawadnianie. W lekkim cieniu barwy pozostają świeże, a roślina dłużej zachowuje atrakcyjny wygląd. Całkowicie zacienione miejsca nie są jednak odpowiednie – roślina nadmiernie się wyciąga, pokrój staje się luźny, a liczba rozłogów maleje.
W ogrodzie mozga Picta wyróżnia się wysoką odpornością na mróz. W naszym klimacie nie wymaga okrywania na zimę, a nawet w surowe zimy zwykle nie dochodzi do poważnych uszkodzeń. Wiosną, gdy tylko minie ryzyko silniejszych przymrozków, warto przyciąć całe zeszłoroczne źdźbła tuż przy ziemi. Zabieg ten pobudza roślinę do wytworzenia świeżych, silnych pędów i pozwala w pełni docenić urodę nowego ulistnienia.
W trakcie sezonu dobrze jest usuwać ewentualne pędy, które tracą paskowanie i wracają do zielonej formy. Zdarza się, że odmiana Picta wytwarza rewersy – pędy identyczne jak u gatunku macierzystego, o jednolicie zielonych liściach. Są one zwykle silniejsze i mogą zdominować całą kępę, dlatego powinny być jak najwcześniej wycinane, najlepiej z fragmentem rozłogu, z którego wyrastają.
Nawożenie nie musi być intensywne. Wystarczy wiosną zasilić roślinę kompostem lub dawką nawozu o zrównoważonym składzie. Zbyt obfite nawożenie azotem mogłoby prowadzić do nadmiernego, miękkiego wzrostu i większej podatności na wyleganie pędów, zwłaszcza na stanowiskach bardzo wilgotnych.
W praktyce ogrodniczej mozga Picta rzadko bywa atakowana przez choroby i szkodniki. Czasami na liściach mogą pojawić się plamy grzybowe przy bardzo wysokiej wilgotności powietrza i ciepłej pogodzie, ale nie jest to problem powszechny. Jeśli zachowamy umiarkowaną gęstość nasadzeń i zapewnimy przewiewne stanowisko, porażenia chorobowe występują sporadycznie i zwykle nie wpływają istotnie na dekoracyjność roślin.
Zastosowanie w ogrodnictwie i architekturze krajobrazu
Mozga Picta jest niezwykle uniwersalną trawą ozdobną. Jej główne atuty to wyrazisty kolor liści, szybkie tempo wzrostu oraz zdolność do zadarniania trudnych miejsc. Sprawdza się zarówno w małych ogrodach przydomowych, jak i na większych powierzchniach, w zieleni osiedlowej czy parkowej. Dzięki swojej odporności na wilgoć i niskie temperatury można ją stosować tam, gdzie wiele innych roślin zawodzi.
Jednym z najczęstszych zastosowań mozgi jest nasadzanie jej w pobliżu wody. Świetnie prezentuje się przy brzegach oczek wodnych, stawów, strumyków i naturalistycznych zbiorników. Jasne, paskowane liście pięknie odbijają się w tafli wody, a roślina dodatkowo pomaga w stabilizacji brzegów i ochronie przed wymywaniem gleby. W takich miejscach idealnie wpisuje się w kompozycje z innymi roślinami wilgociolubnymi: tatarakiem, kosaćcami, turzycami, tojeściami czy miętami wodnymi.
Ze względu na silny wzrost i umiejętność szybkiego rozrastania się przez rozłogi, mozga Picta doskonale nadaje się także do tworzenia pasów osłonowych lub zadarniających. Może być używana na skarpach, w obniżeniach terenu, w miejscach podmokłych, gdzie trudno jest utrzymać trawnik lub inne rośliny rabatowe. Tworząc gęste łany, nie tylko zagłusza chwasty, ale także wprowadza do krajobrazu ciekawy akcent kolorystyczny.
W nowoczesnych aranżacjach ogrodowych mozga bywa sadzona w większych grupach jako element kompozycji z innymi trawami ozdobnymi. Jej jasne liście pięknie kontrastują z ciemniejszymi odmianami miskantów, trzcinników czy kostrzew. Tworzy interesujące zestawienia z bylinami o bordowych lub purpurowych liściach, jak żurawki, oraz z roślinami o intensywnie kolorowych kwiatostanach, na przykład jeżówkami czy rudbekiami. Dzięki temu łatwo uzyskać kompozycję o dużej wartości dekoracyjnej przez długi okres sezonu.
Ciekawym zastosowaniem mozgi Picta jest użycie jej jako „tła” dla roślin o wyrazistym pokroju lub barwnych kwiatach. Jasne, rozświetlające zieleń liście działają jak naturalny ekran, na tle którego wspaniale prezentują się soliterowe byliny, krzewy czy nawet rzeźby ogrodowe. W nowoczesnych projektach często wykorzystuje się ją w dużych prostokątnych rabatach, gdzie tworzy jednolitą plamę koloru, zestawioną z prostymi liniami ścieżek, murków i elementów architektonicznych.
W zieleni miejskiej mozga Picta ceniona jest za odporność na zanieczyszczenia i niewielkie wymagania pielęgnacyjne. Może być sadzona na pasach zieleni przy drogach, wokół zbiorników retencyjnych, w parkach oraz na terenach rekreacyjnych. Jej szybki wzrost i zdolność do regeneracji sprawiają, że dobrze znosi przypadkowe uszkodzenia, na przykład nadeptywanie podczas pielęgnacji innych roślin.
Aspekty ekologiczne i potencjalna ekspansywność
Gatunek macierzysty, mozga trzcinowata, jest ważnym elementem wielu ekosystemów wodno-bagiennych. Tworząc zwarte płaty wzdłuż brzegów cieków i zbiorników, pełni istotną rolę w ochronie gleb przed erozją, filtracji wód powierzchniowych oraz kształtowaniu siedlisk dla licznych organizmów. W gęstwinach tworzonych przez jej źdźbła schronienie znajdują bezkręgowce, drobne kręgowce, a także ptaki, które mogą tam żerować i gniazdować.
Jednocześnie mozga, jako gatunek bardzo żywotny i rozrastający się rozłogowo, może wykazywać tendencje do ekspansji. W niektórych regionach świata, zwłaszcza tam, gdzie została introdukowana poza swój naturalny zasięg, uznaje się ją za roślinę inwazyjną, zdolną do wypierania rodzimych gatunków roślin bagiennych. Dotyczy to głównie masowych nasadzeń na terenach wilgotnych oraz miejsc, w których brak jest naturalnych barier ograniczających jej rozrost.
Odmiana Picta, jako forma ozdobna, zwykle jest nieco mniej agresywna niż typowa, w pełni zielona mozga trzcinowata, jednak nadal zachowuje zdolność do silnego rozrastania się przez rozłogi. W ogrodach warto więc z góry zaplanować sposób ograniczenia jej ekspansji. Dobrym rozwiązaniem jest sadzenie w obrębie bariery korzeniowej – na przykład w plastikowym lub metalowym obrzeżu wkopanym na głębokość kilkunastu do kilkudziesięciu centymetrów. Innym sposobem jest uprawa w dużych pojemnikach lub donicach wkopanych w ziemię, co pozwala cieszyć się urodą trawy, a jednocześnie zapobiega jej niekontrolowanemu rozrostowi.
Jeśli planujemy wprowadzenie mozgi Picta w pobliżu terenów cennych przyrodniczo, należy zachować szczególną ostrożność. Najlepiej unikać sytuacji, w których rozłogi mogłyby swobodnie przedostawać się do naturalnych zbiorników wodnych czy na podmokłe łąki. W przydomowych ogrodach i w zieleni miejskiej zwykle nie stanowi to dużego problemu, o ile roślina jest regularnie kontrolowana i przycinana tam, gdzie zaczyna wchodzić na rabaty z bardziej wrażliwymi gatunkami.
Pod względem ekologicznym mozga Picta ma także swoje zalety. Jej gęste kępy stanowią schronienie dla drobnych zwierząt, a system korzeniowy przyczynia się do poprawy struktury gleby i jej stabilności. Może więc pełnić rolę rośliny ochronnej na skarpach, przy rowach i zbiornikach, pod warunkiem, że jej obecność jest świadomie regulowana i nie zagraża lokalnej florze.
Rozmnażanie, pielęgnacja i zabiegi pielęgnacyjne
Odmiana Picta rozmnażana jest głównie wegetatywnie – przez podział kęp lub przez fragmenty rozłogów. Siew nie jest powszechną metodą, gdyż nasiona nie zawsze wiernie powtarzają cechy odmianowe i mogą dawać potomstwo z przewagą zielonych, typowych form gatunku. Podział rośliny najlepiej przeprowadzać wczesną wiosną lub wczesną jesienią, kiedy gleba jest jeszcze dostatecznie ciepła, a wilgotność podłoża sprzyja szybkiemu ukorzenieniu się nowych fragmentów.
Aby dokonać podziału, wykopuje się część kępy wraz z rozłogami, następnie dzieli ostrym narzędziem na kilka odcinków, z których każdy powinien posiadać dobrze rozwinięty system korzeniowy i kilka zdrowych pędów. Nowe rośliny sadzi się na przygotowane stanowisko, dbając o stałą wilgotność gleby w pierwszych tygodniach po posadzeniu. Mozga Picta stosunkowo szybko wznawia wzrost i już po jednym sezonie jest w stanie stworzyć wyraźnie widoczną kępę lub pas roślinności.
W kontekście pielęgnacji kluczowy jest wiosenny zabieg przycinania. Zeschnięte pędy najlepiej ściąć na wysokości kilku centymetrów nad ziemią. Pozwala to nie tylko poprawić walory estetyczne, lecz także ułatwia młodym pędom przebicie się na powierzchnię. Zabieg można przeprowadzić sekatorem, nożycami do żywopłotu lub kosą spalinową, w zależności od wielkości nasadzeń.
W trakcie sezonu można dokonywać również cięcia korygującego, jeśli roślina zaczyna zbytnio wchodzić w inne fragmenty rabaty. Wystarczy odciąć nadmiar rozłogów wraz z pędami, a w razie potrzeby wprowadzić fizyczną barierę w glebie. Jeżeli natomiast zależy nam na uzyskaniu radykalnego odmłodzenia kępy, można co kilka lat wykopać całą roślinę, podzielić ją i ponownie posadzić tylko na wybranym fragmencie powierzchni.
Podlewanie jest szczególnie ważne w pierwszych tygodniach po posadzeniu oraz podczas dłuższych okresów bezopadowych latem, zwłaszcza na glebach lżejszych. Choć mozga Picta wykazuje pewną tolerancję na przesuszenie, zbyt długie braki wody prowadzą do zasychania końcówek liści i osłabienia efektu dekoracyjnego. Najlepiej jest zapewnić jej stałą, umiarkowaną wilgotność podłoża – bez długich okresów zalania, ale też bez przesuszania bryły korzeniowej.
Nawożenie można ograniczyć do jednej, maksymalnie dwóch dawek w sezonie. Wiosną roślina dobrze reaguje na podanie kompostu lub wieloskładnikowego nawozu o spowolnionym działaniu. W razie potrzeby, na glebach bardzo ubogich, można dodatkowo zasilić ją wczesnym latem, jednak zawsze w umiarkowanych ilościach. Zbyt bujny, miękki wzrost, spowodowany nadmiarem azotu, sprzyja nadmiernemu wyleganiu pędów oraz może osłabić odporność na choroby grzybowe.
Ochrona roślin zwykle ogranicza się do monitorowania ewentualnych objawów chorobowych na liściach oraz usuwania pojedynczych porażonych pędów. W praktyce ogrodowej odmiana Picta uważana jest za mało podatną na choroby i szkodniki, co czyni ją rośliną łatwą w prowadzeniu, także dla mniej doświadczonych ogrodników.
Ciekawostki, odmiany pokrewne i rola w kulturze ogrodowej
Mozga trzcinowata, zarówno w formie dzikiej, jak i ozdobnych odmian, od dawna towarzyszy człowiekowi w krajobrazie wiejskim. W przeszłości wykorzystywano ją lokalnie jako roślinę paszową i do umacniania brzegów rowów oraz cieków wodnych. Jej szybki wzrost i odporność na wilgoć czyniły z niej wartościowy element gospodarki łąkowej.
Wśród odmian ozdobnych, obok Picta, znane są także inne formy o podobnym typie ulistnienia. Różnią się one głównie intensywnością barw, szerokością pasków i siłą wzrostu. Niektóre odmiany mają bardziej kremowe niż białe pasy, inne zaś charakteryzują się szerszymi liśćmi lub nieco niższym pokrojem. Pozwala to dobierać konkretną roślinę do skali ogrodu i oczekiwań estetycznych właściciela.
W kulturze ogrodowej mozga Picta zapisała się jako klasyczna trawa rabat wodnych i wilgotnych. Pojawia się w licznych projektach ogrodowych propagujących styl naturalistyczny, inspirowany krajobrazem łąk i mokradeł. Podkreśla się jej zdolność do wprowadzania „świetlistości” w kompozycjach roślinnych – jasne smugi na liściach sprawiają, że nawet w pochmurne dni rabata nie wydaje się ponura.
Interesującym aspektem jest również sposób, w jaki mozga Picta zmienia się w ciągu roku. Od jasnych, intensywnie paskowanych liści wiosną, przez pełnię rozwoju latem, aż po stonowane, słomkowe odcienie jesienią i zimą – roślina ta dostarcza wrażeń wizualnych o każdej porze roku. Dzięki temu świetnie wpisuje się w koncepcję ogrodu czterech pór roku, w którym nie ma okresu „pustki” kompozycyjnej.
W ostatnich latach, wraz z rosnącą popularnością ogrodów naturalistycznych i ogrodów przyjaznych przyrodzie, mozga Picta zaczęła być postrzegana nie tylko jako efektowna trawa ozdobna, ale również jako element wspierający bioróżnorodność. Gęste kępy zapewniają miejsca schronienia dla drobnych zwierząt, a pozostawione na zimę zaschnięte pędy mogą służyć jako mikrohabitat dla owadów i innych bezkręgowców.
Pomimo swojej pozornej prostoty, mozga Picta jest więc rośliną wielowymiarową. Łączy w sobie wysoką wartość dekoracyjną, funkcjonalność w stabilizacji gleb i tworzeniu osłon, a także potencjalną rolę we wspieraniu lokalnych ekosystemów – oczywiście pod warunkiem odpowiedzialnego gospodarowania jej ekspansywnością.
FAQ – najczęściej zadawane pytania
Czy mozga Picta nadaje się do małego ogrodu?
Mozga Picta może rosnąć także w małym ogrodzie, ale wymaga przemyślanego posadzenia. Ze względu na rozłogowy system korzeniowy łatwo się rozrasta, dlatego warto od razu zastosować bariery korzeniowe lub uprawiać ją w dużym pojemniku, ewentualnie wkopanym w ziemię. Dobrze sprawdzi się jako mocny akcent przy oczku wodnym lub w rogu rabaty, gdzie nie będzie miała możliwości wejścia pomiędzy delikatniejsze rośliny. Regularne przycinanie rozłogów pozwoli utrzymać ją w ryzach.
Jak często trzeba podlewać mozgę Picta?
Mozga Picta najlepiej rośnie na glebach stale wilgotnych, dlatego podlewanie jest ważne zwłaszcza w pierwszych tygodniach po posadzeniu i w okresach dłuższej suszy. Na stanowiskach nadwodnych zwykle wystarcza naturalna wilgotność podłoża. W typowej rabacie ogrodowej, przy braku opadów, warto podlewać ją raz–dwa razy w tygodniu, obficie, tak aby woda dotarła głębiej do systemu korzeniowego. Krótkie przesuszenia zniesie, ale zbyt długie prowadzą do zasychania końcówek liści i pogorszenia efektu dekoracyjnego.
Czy mozga Picta jest rośliną inwazyjną?
Odmiana Picta, choć pochodzi od gatunku o dużej sile ekspansji, w ogrodach zwykle zachowuje się nieco łagodniej niż forma dzika. Nadal jednak tworzy liczne rozłogi i przy sprzyjających warunkach może szybko zajmować wolną przestrzeń. W środowisku naturalnym, zwłaszcza w pobliżu cieków i zbiorników wodnych, jej niekontrolowany rozrost może być niepożądany. Dlatego zaleca się stosowanie barier korzeniowych oraz unikanie sadzenia jej w bezpośrednim sąsiedztwie cennych przyrodniczo mokradeł i łąk.
Jak i kiedy przycinać mozgę Picta?
Najważniejsze cięcie wykonuje się wczesną wiosną, zanim młode pędy zaczną intensywnie wyrastać. Wówczas ścina się wszystkie zeszłoroczne, zaschnięte źdźbła na wysokości kilku centymetrów nad ziemią. Dzięki temu nowy przyrost jest równomierny, a roślina prezentuje się świeżo i estetycznie. W sezonie można dodatkowo usuwać pojedyncze pędy pozbawione paskowania oraz ograniczać rozrost kępy, przycinając rozłogi wchodzące na inne części rabaty. Jesienne cięcie nie jest konieczne – zaschnięte pędy mogą pozostać ozdobne zimą.
Jakie rośliny najlepiej komponują się z mozgą Picta?
Mozga Picta bardzo dobrze wygląda w zestawieniu z innymi trawami ozdobnymi, szczególnie o ciemniejszym ulistnieniu, jak miskanty czy trzcinniki. Jej jasne liście stanowią atrakcyjne tło dla bylin o intensywnych barwach kwiatów, na przykład jeżówek, rudbekii, pysznogłówek czy ostróżek. Doskonale komponuje się także z roślinami wilgociolubnymi: kosaćcami żółtymi, tatarakiem, turzycami, miętą wodną. W chłodnych, półcienistych zakątkach można łączyć ją z funkiami i żurawkami, uzyskując ciekawe kontrasty faktur i kolorów.